می‌دانیم که به دلیل مزایایی بی‌شمار سقف‌های وافل، استقبال از آن‌ها در صنعت ساخت‌وساز بسیار چشم‌گیر بوده، اما همچنان این سازه‌ها، جدید به‌شمار می‌روند و سوالات زیادی پیرامون آن‌ها مطرح است. یکی از مهمترین سوالاتی که در این زمینه پرسیده می‌شود، نحوه زیر سازی سقف وافل، ابزار و مصالح مورد نیاز آن و نکات مهمی است که باید هنگام اجرای این سازه‌ها در نظر گرفت. در این مطلب قصد داریم به این سوالات پاسخ دهیم. با ما همراه باشید.

زیر سازی سقف وافل چگونه است؟

زیرسازی یکی از مهمترین گام‌های اجرای سقف وافل است. در این مرحله بر عکس زیرسازی دال‌ها مجوف و سقف‌های یوبوت به تخته‌کوبی قالب‌های ثابت و حتی قالب‌بندی کل سقف نیازی نیست. برای نصب سقف‌های وافل مانند سقف‌های تیرچه بلوک می‌توانید از مصالح ساده استفاده کنید و به راحتی با اجرای درجای تیرچه از مزایایی زیر بهره‌مند شوید.

مزایایی اجرای درجای تیرچه

• با اجرای تیرچه به صورت درجا، مشکلات ساخت و حمل آن رفع می‌شود؛
• از آنجایی که در طراحی تیرچه محدودیتی وجود ندارد، می‌توان تیرچه‌های دوبل را حدف کرد و با کاهش وزن بتن، وزن سقف را کاهش داد .
• با اجرای درجای تیرچه، هنگام بستن آرماتور نیازی به جابه‌جایی خاموت نیست.
• در این روش زیرسازی، بتن به صورت پیوسته پخش می‌شود و صلبیت سقف را افزایش می‌دهد، که کاهش لرزش را در پی خواهد داشت.
• استفاده از تیرچه‌های درجا اجازه می‌دهد قبل از بتن‌ریزی، نظارت بهتر و دقیق‌تری بر سایز و آرایش آرماتور داشته باشید.

مراحل اجرای زیر سازی سقف وافل

گام اول در زیرسازی سقف وافل، مشخص کردن یک شبکه عمودی است. شما می‌توانید با توجه به ارتفاع پروژه خود، یکی از انواع جک، داربست یا اسکافلد را انتخاب کنید. در حالت کلی اگر ارتفاع طبقه شما کمتر از ۳ متر و نیم باشد، می‌توانید از جک صلیبی استفاده کنید، ولی برای ارتفاع‌های بالاتر اسکافلد گزینه مناسب‌تری خواهد بود. به مجموعه جک‌ها یا اسکافلدها، پروفیل یا قوطی گفته می‌شود.

نکته مهم بعدی که باید در نظر گرفت، فاصله ستون‌های عمودی است. ستون‌های شما باید حداکثر یک متر از یکدیگر فاصله داشته باشد و فاصله بیشتر از یک متر ممکن است خطرناک باشد.

گام بعدی، طراحی یک شبکه برای قالب‌چینی است. این شبکه‌ باید به صورت عمودی طراحی شود. لوله‌ها و قوطی‌ها به صورت افقی و عمودی روی هم قرار می‌گیرند. فاصله این چیدمان کاملا به ابعاد قالب وافل بستگی دارد به عنوان مثال برای یک قالب W103 وافل دوطرفه 80x80x28، باید در هر ۸۰ سانتی‌متر یک قوطی قرار گیرد.

قالب‌های‌ وافل به گونه‌ای چیده می‌شود که سطح مقطع انتهایی آن‌ها بر روی یک ردیف قرار بگیرند. همچنین زیر هر ردیف، یک ردیف پروفیل دیگر قرار می‌گیرد که بار را به جک، اسکافلد یا پایه‌های نگهدارنده منتقل خواهد کرد.

گام دوم اتصال قالب‌های وافل به یکدیگر است. به طور کلی دو روش برای بستن قالب‌ها پیشنهاد می‌شود. در روش اول از میلگردهای Uشکل استفاده می‌شود. قالب‌های سقف در کنار یکدیگر چیده می‌شوند و میلگردها از زیر بخش پایینی رد می‌شود و قالب‌ها را به یکدیگر می‌بندد. این میلگردها در انتهای کار همراه با قالب‌های وافل باز شده و به پروژه بعدی منتقل می‌شوند.

روش دوم استفاده از قالب‌ های وافل قفل‌ دار است. در این روش قالب‌ها به راحتی به وسیله قفل به یکدیگر متصل شده و در کنار هم قرار می‌گیرند.

گام سوم انتقال بار سقف به زمین است. در این مرحله، ابتدا بار سقف را از قالب‌های رویی به پروفیل عمودی و سپس به مهارهای زیر منتقل می‌شود؛ که منظور از مهارهای زیر همان جک یا اسکافویل است .

در محاسبات سازه سقف وافل معمولا از جک‌های سقفی برای انتقال بار به زمین استفاده می‌کنند. این جک‌ها سرعت کار را افزایش می‌دهند و فاصله‌ آن‌ها نیز بر اساس بار سقف متغییر خواهد بود. اسکافلدها یکی دیگر از ابزارهای انتقال بار هستند که محدودیت جک‌های سقفی از جمله محدودیت ارتفاع را ندارند.

نکته مهم و قابل توجه این است که در این روش، اگر یک جک هنگام بتن‌ریزی تحمل بار را نداشته باشد، جک دیگر آن را نگه می‌دارد زیرا قالب‌ها به یکدیگر متصل شده‌اند و بار را به صورت یکنواخت تحمل می‌کنند.